Commitment?

Geplaatst op 18 / 12 / 2012

In veel samenwerkingsrelaties is het lastig om echt commitment te verkrijgen. En dat is wel nodig. Samenwerken blijft anders afstemmen en ‘bewaken’. Herkenbaar? Intrinsiek is er geen onderlinge verbinding. Mwaah, zal de doorgewinterde vergadertijger zeggen, we hoeven toch niet ineens van elkaar te gaan houden?!

In een context waarin hiërarchie geen bepalende factor is, is commitment een voorwaarde voor succes. Sterker, een plan, of kwaliteit alleen overtuigt vaak onvoldoende. Zelfs een grote zak met geld niet. Dit gaat over eigenaarschap: voelen betrokkenen zich mede-eigenaar van de materie? Dit inzicht wordt in steeds meer verandertrajecten gemeengoed.

Van oudsher zijn we geneigd om veranderingen te plannen en te managen. Deze ‘blauwe’ benadering van projecten en samenwerking wordt steeds meer losgelaten. De resultaten die daarmee beoogd worden zijn immers niet de resultaten van de betrokkenen. Kijk ook eens bij het thema ‘Resultaten halen‘ om hier over door te lezen. Resultaten halen blijft immers relevant. Net als het uitzetten van lijnen en richting (zie de thema’s persoonlijk leiderschap en visievorming) Maar niet relevanter dan 1 van de andere thema’s van de projectenbrigade. En dat is waarschijnlijk een groot verschil met manieren van werken die jij tegen komt.

Commitment met de pen?

Maar wat is commitment eigenlijk, behalve een managementterm?! Het wordt door iedereen met de pen beleden: commitment is essentieel voor resultaten. Maar wat heb je er echt aan?! En heb je ook iets aan ‘een beetje commitment’?!

In de praktijk is het vaak volstrekt onduidelijk wat het commitment van de deelnemers in een project is en waar (dat) commitment aan bijdraagt. Komt men er eens zijn licht op steken om te kijken waar het schip strandt?! Vindt men het een mooi idee, maar ziet men het zo 1, 2, 3 niet gebeuren?! En is dat dan weer erg?! En waar zou men aan gecommitteerd moeten zijn?! Aan de vooraf geformuleerde resultaten?! Dat zou wel een erg groot toeval zijn! (maar ik wil het natuurlijk niet uitsluiten). En, wat doe JIJ als je gevraagd wordt een project te leiden?!

Dilemma

Een startpunt van een traject is vaak geld, beleid, een idee, of een plan. Tot wat voor soort commitment leidt dat?! Ja doe maar, zolang ik er geen last van heb?! Ook de vele ‘best practices’ die er in het land worden gepresenteerd, in databanken en op websites staan, leiden niet tot een daadwerkelijk vervolg. Ze leiden aan het Not-invented here syndroom. Er wordt veel tijd en energie in gestoken en weinigen voelen er zich echt aan verbonden. Kwaliteit alleen overtuigt niet.

Van IK naar WIJ

Hier stuit je op een fundamenteel probleem. Mensen willen wel veranderen, maar niet veranderd worden. Sociale interactie is daarom nodig in open communicatie. Dit is de stap van ‘ik’ naar ‘wij’. Maar hoe doe je dat?!

Commitment betekent dat je je aan iets of iemand verbindt. Intrinsiek, van binnen uit. Dat klinkt haast te mooi om waar te zijn. Zijn de factoren die van buiten komen dominant in die verbinding, dan geef ik er de voorkeur aan een andere term te gebruiken dan commitment. Motivatie, sturing, etc. En dat werkt soms ook nog goed ook.

Echt commitment vereist eigenaarschap: een bepaalde mate van autonomie, meesterschap en het bepalen van de richting waar je op gaat (zie ook deze leuke RSA-animatie met tekst van Dan Pink). Maar dus niet in je eentje. Als je verbonden bent met jezelf, kan je je verbinden met anderen. Anders is er altijd iets dat je niet communiceert en komen de argumenten van buiten. Is dat erg?! Niet altijd. Wel als het de samenwerking in de weg staat!

Zoek je eigen weg op dit thema bij de projectenbrigade door naar andere artikelen en posts te kijken en verder te zoeken.

Wat vind je hier allemaal?

…

…