Deze tijd vraagt om andere manieren van organiseren, voorbij de ons bekende grenzen.
Bestaande regels en structuren staan het werk vaak in de weg. Het is tijd om ruimte te vinden voor nieuwe vormen van werken die wel maatschappelijke impact hebben.
De projectenbrigade formuleert nieuwe uitgangspunten voor het organiseren van het publieke domein en nodigt je uit om vanuit jouw ervaring een bijdrage te leveren aan deze vrijplaats voor verandering!
Tijd van transitie.
Tegelijkertijd vallen veel bestaande structuren, werkwijzen en zekerheden langzaam weg en veranderen, zonder dat er vernieuwing voor in de plaats komt. Onze samenleving is gemerkt en ongemerkt in transitie. Steeds meer verantwoordelijkheid komt lokaal te liggen. We moeten opnieuw met elkaar uitvinden hoe we dat organiseren. Veel minder voor de burger, en veel meer door de burger. Het is tijd om ruimte te vinden voor nieuwe vormen van werken die wel maatschappelijke impact hebben.
Het organiseren van samenwerking en vernieuwing is lastig. Zelfs de meeste ‘best practises’ hebben moeite om de pilot fase te ontstijgen. Het blijven projecten in de zijlijn van de organisaties en verdwijnen weer uit beeld. Waarom?
Klassieke manieren van organiseren brengen ons hierin niet verder. Het vasthouden aan de zekerheden hiervan staat het halen van nieuwe resultaten in de weg. Jan Rotmans spreekt zelfs van een systeemcrisis. De Projectenbrigade is een broedplaats voor nieuwe manieren van werken, manieren die we nog niet kennen maar wel al op veel plekken aan het verkennen zijn.
Op deze site vind je op basis van vijf thema’s inzichten en werkwijzen om aan de klassieke manieren van organiseren te ontstijgen. Geen quick fix, maar inspiratie om tot andere oplossingen te komen.
De projectenbrigade is een platform in ontwikkeling. De projectenbrigade wordt gevormd door een netwerk van deskundigen op het vlak van vernieuwing en verbetering. Lees hier meer over de projectenbrigade.
Weg van de vervreemding
Waarom deze ‘vrijplaats’? Het organiseren van samenwerking in teams, tussen organisaties en het realiseren van resultaat via projecten is voor degenen die dit ‘trekken’ vaak lastig.
Hoe komt dit? In onze manier van werken wordt het handelen meer bepaald door de met elkaar bedachte ‘rationaliteit’ van de organisatie(-s), of het geheel van opvattingen hoe je dingen doet. En tegelijkertijd doen we ook maar wat. Denk bijvoorbeeld aan de hooggehouden illusie van planmatig werken. Hierop ‘afrekenen’ is bijvoorbeeld makkelijker dan elkaar (aan-)spreken. Maar veel vaker gaan we elkaar gewoon uit de weg, zolang het kan (en doen ons werk). Het meedraaien in deze stroom leidt tot een rationaliteit, of een werkelijkheid die niet meer aansluit bij wat er echt toe doet, wat echt is. Dit leidt tot vervreemding.
Vervreemding ontstaat bijvoorbeeld als (productie-)processen worden voorgeschreven en opgedeeld in kleine handelingen. Vervreemding ontstaat als het organiseren of de organisatie belangrijker wordt dan de inhoud, dat waar het allemaal om begonnen was. Bijvoorbeeld stafdiensten maken het mensen vaak onmogelijk hun eigen verantwoordelijkheid te nemen. De tendens is om te willen sturen, beheersen, terwijl juist het geven van eigenaarschap aan professionals betere resultaten oplevert! Eigenaarschap is het tegenovergestelde van vervreemding. Maar hoe stuur je dat dan? Hoe manage je dat dan?
Persoonlijk
Vernieuwing begint bij mensen, niet bij de systeemwereld van organisaties. Sociale interactie tussen mensen is leidend bij de ontwikkeling van organisaties. De projectenbrigade stelt de mens; de projectleider, teamleider of maatschappelijk ondernemer centraal als spil in het behalen van maatschappelijk resultaat. Ik kom er steeds meer achter dat hoe deze personen zich verhouden tot de context de meest bepalende factor is. Herken je dat bij jezelf? Natuurlijk heeft de setting waarin je opereert invloed. In literatuur wordt er vaak verwezen naar de rol van het topmanagement. Met name vanuit tendens te werken aan complexiteitsreductie om daarmee snel een resultaat te halen. Het is verleidelijk om hier het accent te leggen, op terug te grijpen (als het lastig wordt) en alle hoop op te richten. Ik geloof er niet in.
Persoonlijk leiderschap
We leven in een wereld die niet goed lineair te organiseren is. Ja, de klok tikt verder, dat is een ding dat zeker is. Maar voor de rest is de ambiguïteit een stuk groter dan we vaak toegeven. Terwijl we nog wel in lineaire oplossingen en werkwijzen geloven.
In een context die ambigue is, de hiërarchie niet meer de oplossingen biedt, is uiteindelijk het persoonlijk leiderschap van ieder individu bepalend. Mensen die ruimte durven benutten, volhouden op taaie momenten, op zoek gaan naar verbinding, inspiratie en zingeving. Het terughalen van het eigenaarschap, of je daar nu zelf aan werkt of de organisatie hier stappen in zet, betekent dat je zelf (weer) voor keuzes en afwegingen komt te staan. Je bent hierbij aangewezen op een eigen referentiekader. Het is belangrijk helder te krijgen wat je eigen bron is (als die niet meer op een hiërarchische wijze van ‘boven’ komt…). En het blijkt, hoe meer je je verbonden voelt met jezelf, hoe beter je de verbinding aan kan gaan met je omgeving.
Dit betekent: weten wat je wil, echtheid, persoonlijk en communiceren waar je voor staat.
Met anderen!
De positie van ‘kartrekker’, projectleider of regisseur is vaak eenzaam. De projectenbrigade ondersteunt onderlinge uitwisseling, biedt inspiratie en referentiekader. Onder begeleiding van elkaar en deskundigen lukt het vaak een stapje verder te komen. De projectenbrigade biedt een context voor personen die hierin zoekende zijn en zich ontwikkelen, waarin bijeenkomsten en een specifiek aanbod georganiseerd wordt. Op een open wijze, waarbij aanbieders en maatschappelijke partijen kunnen inspringen.
Lees verder →
